Να σου εξηγήσω λίγο τι είναι ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ, ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ και ΨΗΛΑ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ γιατί
δεν έχεις ιδέα νεοέλληνα:
Ο πατέρας μου εργαζότανε στα χωράφια και τα καπνά από τα 5 του. Ξεκίνησε μόνος
του από το χωρίο στα 14 και ήρθε Θεσσαλονίκη για να δουλέψει για ένα καλύτερο
μέλλον. Έγινε εργάτης: σε διάφορες δουλειές στην αρχή, οικοδομές, κλπ, τσαγκάρης
στην συνέχεια σε μαγαζάκι στους Αμπελόκηπους και μετά εργάτης σε βιομηχανία
λιπασμάτων στην Σίνδο. Φόρτωνε σακιά με λιπάσματα των 50 κιλών στα φορτηγά. Από
τότε έχει πρόβλημα με την μέση του. Εργατικός, με βάρδιες όλο το 24ωρο, σαββατοκύριακα,
αργίες, Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά και Πάσχα ήταν συνήθως εκεί. Μέσα στα χημικά,
σε ανθυγιεινές συνθήκες αλλά ποτέ δεν παραπονέθηκε για κούραση. Ποτέ δεν μίλησε
άσχημα για την δουλειά του. Αυτή του έδινε την δυνατότητα να κάνει όσα ήθελε
και ονειρεύτηκε για αυτόν και την οικογένειά του.
Ήταν δίπλα στην οικογένεια με τα 3 παιδιά χαμογελαστός και έτοιμος να κάνει
τα πάντα για να είμαστε ασφαλείς και χαρούμενοι. Δούλευε 16ωρα, Σαββατοκύριακα,
όλες τις γιορτές και τις αργίες αγόγγυστα. Ποτέ δεν καταλάβαινα πόσο δύσκολη και
επικίνδυνη ήταν η δουλειά του μέσα στα χημικά. Έκοψε το δάχτυλό του σε αυτήν
και δεν παραπονέθηκε ποτέ. Όταν στο λύκειο 2 καλοκαίρια δούλεψα για 1-2 μήνες
εκεί για να μαζέψω μερικά χρήματα γιατί δεν ήθελα να ζητάω από τους γονείς μου,
κατάλαβα πόσο δύσκολη είναι αυτή η δουλειά και ότι εγώ δεν θα μπορούσα ποτέ να
την κάνω. Έτσι στράφηκε το ενδιαφέρον μου περισσότερο στην γνώση και την
επιστήμη από αδυναμία και ανικανότητα να κάνω κάτι αντίστοιχο όπως ο πατέρας
μου.
Δεν μας έλειψε ποτέ τίποτα σημαντικό: αγάπη, ενδιαφέρον, προσοχή,
φροντίδα. Στο σχολείο δεν είχα Timberland παπούτσια και μπλουζάκια Lacoste (πολύ της μόδας τότε) και τα
συναφή, αλλά τα πήρα στο πανεπιστήμιο όταν δούλευα ως παιδί για όλες τις δουλειές
(κλητήρας) σε εταιρία με κατεψυγμένα ψάρια σε όλη την διάρκεια των σπουδών μου.
Ο πατέρας μου λοιπόν, μάζεψε χρήματα με πολύ κόπο και πόνο και αγόρασε και ένα μεταχειρισμένο
αυτοκίνητο το FIAT
1100 βάζοντας γραμμάτια για να μας πηγαίνει βόλτες για πικνίκ στην Θέρμη και το
Πανόραμα, ταβέρνες και διακοπές το καλοκαίρι. Έβαλε πάλι γραμμάτια για να
αγοράσει σπίτι. Από ότι κατάλαβα πολλά χρόνια αργότερα, στερήθηκε και αυτός και
η μητέρα μου πολλά για να τα καταφέρουν αυτά. Ποτέ δεν διαμαρτυρήθηκε κανένας
από τους δύο. Είτε έφευγε ο πατέρας μου στις 5 το πρωί για την δουλειά και τον
συναντούσα εγώ στην πολυκατοικία ενώ γυρνούσα από έξοδο, είτε μεσημέρι στη 1,
είτε το βράδυ στις 9, ήταν χαμογελαστός, γεμάτος ενέργεια και αποχαιρετούσε την
μητέρα μου με ένα φιλί.
Ξεπλήρωσε το δάνειό του για το σπίτι, σπουδάσαμε και τα 3 αδέρφια με εμένα
σε Καναδά και Αμερική με ό,τι έξοδα συνεπάγεται αυτό ακόμα και για ένα
εισιτήριο τότε που ισοδυναμούσε με 1-2 μισθούς του πατέρα μου.
Συνειδητά ή όχι, μου δίδαξε ο πατέρας μου και η μητέρα μου πολλά πράγματα
για την ζωή: την σημασία των ανθρώπων και όχι των πραγμάτων, την σημασία του να
είσαι φειδωλός, να μην χρωστάς, όταν χρωστάς να ξεπληρώνεις τις υποχρεώσεις σου
και το σημαντικότερο από όλα να είσαι εργατικός και θετικός άνθρωπος και να
ξέρεις ότι τα υλικά αγαθά δεν είναι το παν για να είσαι ευτυχισμένος.
Αυτή είναι η ΥΠΕΡΗΦΑΝΙΑ, ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ και ΨΗΛΑ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ που ξέρω εγώ. Να
ξέρεις να προγραμματίζεις και να πληρώνεις τις υποχρεώσεις σου έτσι ώστε να
είσαι κύριος του εαυτούς σου και τις οικογένειάς σου χωρίς να έχεις κανέναν
πάνω από το κεφάλι σου.
Σε ευχαριστώ Πατέρα.
