Return to the Drachma: 15 Reasons to Say NO

I think for any economist there is no doubt that returning to the drachma will be much worst that stying in the Euro area.
It seems to me obvious but since you mentioned here are some of the key reasons:

1. It is the worst time to introduce the new currency to the markets! it is like a company that
is in severe financial distress contemplating whether it is a good time to issue new stock.
The new drachma, the financial asset that some people insist we need to issue will be
severely devalued in the markets!

2.Our debt would still be denominated in euros and not the new drachma. This fact and #1
above would imply that our debt will double or triple.

3. From #1, all imports will become twice as expensive. Imagine auto gas at 4 euros per liter.
At the same time since oil and its derivatives are getting very expensive, the costs of
electricity, mass means of transportation, etc will increase accordingly. All these mean that
the production costs in Greece will skyrocket!

4. A corollary of #1 is that exports will increase as we become more competitive. But, #1
with #3 imply that there will be no effect on competitiveness due to the devaluation.

5. Poverty will rise as more and more of the households' income is spent on the basics that
are now getting more and more expensive according to #1 and #3.

6. Risk in terms of exchange rate fluctuations of the new drachma with respect to the other
currencies will increase. An immediate result is that economic transactions with Greece will
have to be burdened by hedging costs.

7. Foreign direct investment that is one of the few gateways to economic growth at this point
in time, will decrease as a result of the new currency and #1 as the implied risk for the
foreign investors will increase sharply, according to #6, now that the security of the euro is lost.
Increased risk means lower investment as most low to normal yielding investment schemes
will now be rendered not feasible.

8. Transaction costs will increase with the rest of Europe. As European countries are our main
trade partners, this will further reduce international trade.

10. From #8, lower international trade and transactions imply a lower degree of prosperity and
growth.

11. The interbank borrowing rates will sharply increase for Greek financial institutions leading
to borrowing and of course investment funds shortages leading to high interest rates, a lower
internal investment rate, lower production, employment and income.

12. Price parity will decrease and this is cost that the households will have to bear on top of
all the other costs of the new currency regime.

13. Inflation will become a more important issue than it is so far. The new currency will create
inflationary expectations ad will result into inflation worsening the economic landscape of Greece
as a good place in doing business.

14. The Greek state when borrowing in terms of the new currency will have to pay significant risk
premiums to its bond issues leading to high interest rates.

15. Tourism the main inflow of foreign currency reserves will decrease as a result of the exchange
rate risk and the price uncertainty as prices now will be denominated in the new currency.

16. The new Greek currency will be far more easier manipulated and highly exposed to speculative
attacks than the strong euro is now.

The list can go on.

Thus, it is not clear to me as an economist why someone would advocate the return to the drachma....

The best solution is the Eurobond.

The second best solution is the creation of an SPV (Special Purpose Vehicle) that will assume the
Greek sovereign debt and collateralize it in terms of Greek government real estate (or aother types
of collateral) property.

ΕΡΑ ΝΕΤ 2-9-2011

Σχολιασμός του άρθρου "Η Χρυσή Παγίδα του Ευρώ και η Εσωτερική Ανατίμηση"στην ΕΡΑ ΝΕΤ.

http://utopia.duth.gr/~pgkogkas/20110902%20ERA-NET.mp3

Greece and the U.S.: The Importance of Monetary Policy Independence

Greece and the U.S.: The Importance of Monetary Policy Independence

THE BUSINESS THINKER MAGAZINE 11-8-2011

As a result of huge government deficits in 2009 Greece was faced with successive downgrading by all three major credit rating agencies that rendered its government securities to “junk bonds” status. This severely impacted Greece’s creditworthiness and it was forced to use a joint European Commission, European Central Bank and IMF rescue deal as Greek government bonds were plummeting and yields skyrocketed. This rescue package came with very strong “strings attached” as the package required a series of important austerity measures to curb government spending. These austerity measures led since then to a severe recession that Greece has yet to overcome.

Last week, Standard & Poor’s announced the downgrade of the U.S. economy for the first time in history from AAA to AA+ after the enactment of the Budget Control Act of 2011. Of course the severity of the fiscal problems of Greece and the U.S. are far from similar. Greece’s public debt amounts to 140% of its GDP while this number is only 70% for the U.S. But this is not the only difference between the two countries. What is most important is who is responsible for the conduct of economic policy: fiscal and monetary policy. Greece within this crisis is not in the position to conduct any of the two. Fiscal policy is virtually nonexistent as it is controlled by the bailout package and monetary policy is conducted by the European Central Bank since the country is a member of the Eurozone. For the US economy, the Fed is the institution implementing the monetary policy and can alter the Federal Funds Rate in order to change interest rates within the country. The decision taken when the FOMC (Federal Open Market Committee) meets, usually every seven weeks, will affect all other interest rates in the US economy. These decisions are taken by the FOMC such that they will stimulate and benefit the US economy. Recently, the term "quantitative easing" has entered our vocabulary. Quantitative Easing is a tool employed by the Fed to stimulate the U.S. economy and keep interest rates at low levels to help investment and spending.  The Fed used to employ the Federal Funds Rate as a tool of monetary policy but recently it is very close to zero (0.07% in July 2011) and cannot be used as a stimulus (you need to decrease interest rates and since they are close to zero it is impossible to do so). That is why the Fed has shifted to "quantitative easing": that means that the Fed expands its balance sheet by buying government bonds from financial institutions thus creating a notional increase in their demand which drives their prices up. As the price of the bonds increases, their yields -interest rates- decrease. This is the result we see these days. Of course this tool at the same time provides financial institutions with the increased liquidity to expand cheap credit to consumers and investors thus helping the U.S. economy.

For Greece the situation is quite different. The monetary policy of the E.U. is designed and implemented by the European Central bank.  As Greece is a small partner –in terms of GDP- to the total, it faces what is called in a broader sense in economics the problem of "asymmetric cycles": when the Greek economy is in a downturn and in need of an expansionary monetary policy (i.e. decreasing interest rates and expanding the money supply) the large EU economies that produce more than 60% of E.U.’s output (Germany, France and Italy) are on a different side of the cycle, they are expanding and they need the ECB to induce higher interest rates to avoid inflationary expectations.

The bottom line is that Greece is left with very few degrees of freedom and virtually without any tool of economic policy at these hard times. From one hand, as we have seen above, it is unable to implement fiscal policy to stimulate its economy. On the other hand, it cannot affect the monetary policy designed by the ECB as it is too small and E.U’s monetary policy is conducted so that the core EU economies -that are not in a recession- are not harmed.

Η Χρυσή Παγίδα του Ευρώ και η Εσωτερική Ανατίμηση - ΤΟ ΒΗΜΑ

Εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ 12/8/2011 
Εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 24/8/2011 

Η υιοθέτηση του ευρώ ως κοινού νομίσματος για τις συμμετέχουσες στην ευρωζώνη χώρες χαιρετίστηκε από πολιτικούς, ακαδημαϊκούς και ανθρώπους των επιχειρήσεων ως ένα πολύ σημαντικό βήμα προς το ιδανικό της ευρωπαϊκής οικονομικής ολοκλήρωσης μέσω δημιουργίας μιας Άριστης Νομισματικής Περιοχής όπως την οραματίστηκε Robert A. Mundell. Το νέο νόμισμα ήταν πολύ πιο επιτυχημένο από ότι περίμεναν πολλοί οικονομολόγοι. Στην διεθνή οικονομική πραγματικότητα έχει καταφέρει να γίνει το δεύτερο, μετά το δολάριο, αποθεματικό νόμισμα για τις κεντρικές τράπεζες και περίπου τριάντα χώρες τον κόσμο επέλεξαν να συνδέσουν το νόμισμά τους με το ευρώ. Το νέο νόμισμα έχει εξαλείψει τον συναλλαγματικό κίνδυνο και ελαχιστοποίησε τα συναλλακτικά κόστη μέσα στην ευρωζώνη, ενισχύοντας το ενδοευρωπαϊκό εμπόριο και την αποτελεσματική κατανομή κεφαλαίων.

Οι επιπτώσεις από την χρήση του νέου νομίσματος δεν ήταν ομοιόμορφη στις χώρες μέλη. Ένα σημαντικό τέτοιο παράδειγμα ήταν η Ελλάδα όπου η υιοθέτηση του ευρώ οδήγησε σε σημαντικές αυξήσεις τιμών καθώς οι καταναλωτές δεν είχαν καμία σχετική εμπειρία και ελάχιστη πληροφόρηση για την μετάβαση από την δραχμή. Αγαθά τα οποία κόστιζαν 100 δραχμές (ή €0.29) με το ευρώ πλέον «στρογγυλοποιήθηκαν» στο €1. Έτσι ουσιαστικά, παρά το ότι η επίσημη ισοτιμία είχε κλειδώσει στις 340,75 δραχμές ανά ευρώ, η μετατροπή στην ελληνική εσωτερική αγορά έγινε με 100 δραχμές στο ευρώ. Αυτό ήταν ισοδύναμο με μια de facto ανεπίσημη ανατίμηση της δραχμής κατά 240%. Σε διαφορετικούς βαθμούς συνέβη το ίδιο και σε άλλες χώρες της ευρωζώνης. Στην Ελλάδα, αυτή η απότομη αύξηση των τιμών αντιμετωπίστηκε από τους καταναλωτές ως αυτό που ονομάζουν οι οικονομολόγοι ένα «προσωρινό σοκ» ή μια «παροδική επίδραση στο εισόδημα». Έτσι, αντιμετωπίστηκε –λανθασμένα- ως μια προσωρινή μείωση στο πραγματικό τους εισόδημα. Σύμφωνα με την «υπόθεση του μονίμου εισοδήματος» του Milton Friedman, τα νοικοκυριά και οι επιχειρήσεις αντιδρούν σε ένα τέτοιο προσωρινό σοκ προσπαθώντας να αφομοιώσουν την επίδρασή του μέσω του δανεισμού. Σύμφωνα με την θεωρία αυτή, στους καταναλωτές δεν αρέσουν απότομες βραχυπρόθεσμες αλλαγές (και προς τα κάτω αλλά και προς τα πάνω) στην κατανάλωσή τους και προσπαθούν να την αντισταθμίσουν διασπείροντας το αποτέλεσμα της προσωρινής μεταβολής σε πολλές περιόδους στο μέλλον έτσι ώστε να υπάρχει μικρή μεταβολή στην καταναλωτική συμπεριφορά. Αυτό ακριβώς συνέβη και στην Ελλάδα. Τα νοικοκυριά άρχισαν αν συσσωρεύουν χρέος ελπίζοντας να το αποπληρώσουν όταν οι οικονομικές συνθήκες βελτιωθούν. Η αισιοδοξία από την συμμετοχή της Ελλάδας στην ευρωζώνη, η σταθερή ανάπτυξη και άλλοι καθαρά συναισθηματικοί και ψυχολογικοί παράγοντες όπως η ανάληψη από την Αθήνα των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, δημιούργησαν ένα διάχυτο αίσθημα σιγουριάς ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα. Αυτή η κατάσταση τροφοδοτήθηκε περισσότερο από την άνευ προηγουμένου πιστωτική επέκταση στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Αυτή η πιστωτική ανάπτυξη υποστηρίχθηκε από την ευκολία με την οποία τα ελληνικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα μπορούσαν να έχουν πρόσβαση σε κεφάλαια από την ευρύτερη και πλέον ενοποιημένη ευρωπαϊκή αγορά κεφαλαίου. Τα πιστωτικά ιδρύματα έτσι μεγέθυναν τους ισολογισμούς τους μέσω της χρηματοοικονομικής μόχλευσης (leveraging).

Ως αποτέλεσμα όλοι στην Ελλάδα ζούσαν μια αδικαιολόγητη ευφορία. Οι καταναλωτές δεν μείωσαν ποτέ την κατανάλωσή τους: μπορούσαν μάλιστα τώρα να καταναλώνουν ακόμη περισσότερο χρησιμοποιώντας την ατελείωτη λίστα καταναλωτικών προϊόντων με ποικίλα ονόματα κοινού συνθετικού το «–δάνειο» (διακοποδάνειο, εορτοδάνειο, κλπ). Αυτή η κατάσταση αποδείχθηκε όπως είδαμε πρόσφατα καταστροφική. Η Ελλάδα όπως και άλλες περιφερειακές οικονομίες της ευρωζώνης αντιμετώπισαν ένα χάσμα παραγωγικότητας σε σχέση με τις κεντρικές οικονομίες. Για να είναι επιτυχημένη η νομισματική ένωση στο σύνολό της, η οικονομική σύγκλιση ήταν απαραίτητη τόσο στα κρατικά οικονομικά (έλλειμμα, χρέος) όσο και στην οικονομική απόδοση του ιδιωτικού τομέα (παραγωγικότητα, καινοτομία). Η αδικαιολόγητη ευφορία που ακολούθησε την εισαγωγή του ευρώ με το «εύκολο χρήμα» (εύκολο αλλά δανεικό) δημιούργησε μια ψευδαίσθηση πλούτου που αποπροσανατόλισε τόσο τον ιδιωτικό τομέα όσο και τις κυβερνήσεις από το να εστιάσουν στην ανάπτυξη και την μείωση του χάσματος παραγωγικότητας από τους ευρωπαϊκούς μας εταίρους. Ακόμα χειρότερα, οι διαφορές στην παραγωγικότητα και οι ασύμμετροι επιχειρηματικοί κύκλοι αντιμετωπίστηκαν όχι δομικά και ουσιαστικά αλλά με νέο δανεισμό.

Σε μια ενιαία νομισματική περιοχή, όπως η Ε.Ε., το εργαλείο της νομισματικής πολιτικής έχει χαθεί από τις χώρες μέλη. Η νομισματική πολιτική της ΕΚΤ είναι αναγκαστικά σχεδιασμένη να εξυπηρετεί τις μεγάλες χώρες της ΕΕ καθώς αυτές παράγουν συντριπτικά το μεγαλύτερο μέρος του ευρωπαϊκού ΑΕΠ. Στον βαθμό που κάποιες από τις μικρότερες οικονομίες όπως αυτή της Ελλάδας αντιμετωπίζουν δυσμενείς μεταβολές στο ΑΕΠ τους που δεν είναι συγχρονισμένες με τις λεγόμενες «μεγάλες» χώρες για τις οποίες και σχεδιάζεται η νομισματική πολιτική από την ΕΚΤ, το μόνο εργαλείο που μπορούν να χρησιμοποιήσουν είναι η δημοσιονομική πολική. Η Ελλάδα όπως και άλλες μικρές περιφερειακές οικονομίες στην ΕΕ προσπάθησε να αντιμετωπίσει αυτές τις ασυμμετρίες δημιουργώντας ελλείμματα και αυξάνοντας το δημόσιο χρέος.

Τα τρέχοντα προβλήματα της χώρας μας με το χρέος αλλά κυρίως την παραγωγικότητα έχουν να κάνουν κατά μεγάλο μέρος με το ό,τι ακολούθησε την εισαγωγή του ευρώ. Οι απότομες εγχώριες αυξήσεις τιμών ήταν ισοδύναμες με μια σημαντική ανατίμηση του εγχώριου νομίσματος όπως είδαμε παραπάνω και αυτό δημιούργησε δύο προβλήματα: πρώτα, οι καταναλωτές βασισμένοι την χαλαρή πιστωτική πολιτική δεν μείωσαν την κατανάλωσή τους αλλά απορρόφησαν τις ανατιμήσεις μέσω δανεισμού (ο οποίος ουσιαστικά έγινε από το εξωτερικό) και έπειτα, η ήδη χαμηλή παραγωγικότητα συνδυάστηκε με μια πολύ μεγάλη de facto ανατίμηση του εγχώριου νομίσματος (τιμών) που έκανε το ελληνικά αγαθά πολύ ακριβά οδηγώντας σε μείωση των εξαγωγών. Τα ελλείμματα τρεχουσών συναλλαγών που δημιουργήθηκαν, χρηματοδοτήθηκαν περαιτέρω με περισσότερο εξωτερικό δανεισμό.

Ο Περικλής Γκόγκας είναι Επίκουρος Καθηγητής Οικονομικής Ανάλυσης και Διεθνών Οικονομικών στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης

Οι μειώσεις μισθών και το πρόβλημα της παραγωγικότητας

Καθημερινή 30-7-2011

Tων Ιωάννη Πραγγιδη* και Περικλή Γκόγκα** 

Ο δημόσιος διάλογος τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό επικεντρώνεται γύρω από την αναγκαιότητα ή όχι μιας αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους. Η συζήτηση αυτή πέρα από αποπροσανατολιστική είναι και άνευ άμεσης ουσιαστικής σημασίας.

Αν η Ελλάδα ήταν μια ιδιωτική επιχείρηση, τότε θα είχε προχωρήσει ήδη σε κάποια μορφή αναδιάρθρωσης του χρέους της, είτε αυτή ήταν επιμήκυνση, κούρεμα ή οτιδήποτε άλλο. Ομως δεν πρόκειται για επιχείρηση αλλά για μια χώρα, και αυτό που χρειάζεται είναι οικονομική πολιτική και όχι απλή και μυωπική λογιστική διαχείριση.

Για να ασκηθεί λοιπόν η οικονομική πολιτική, θα πρέπει πρώτα να διαγνώσουμε το πρόβλημα. Είναι ενδεικτικό ότι μετά την υιοθέτηση του ευρώ το 2002, οι εισαγωγές της Ελλάδας αυξήθηκαν με ταχύτερο ρυθμό από ό,τι οι εξαγωγές της, με αποτέλεσμα το εμπορικό έλλειμμα να αυξηθεί ταχύτερα τα τελευταία χρόνια. Αυτό οφείλεται κατά ένα μεγάλο ποσοστό στη μειωμένη ανταγωνιστικότητα της Ελλάδας.

Πρακτικά όμως τι σημαίνει αυτό; Γιατί η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας είναι μειωμένη την περίοδο αυτή; Φταίνε οι υψηλοί μισθοί στον ιδιωτικό τομέα, όπως ακούγεται από παντού (πλην των ειδικών);

Στην πραγματικότητα οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα στην Ελλάδα αυξήθηκαν κατά περίπου το ίδιο ποσοστό όσο και στις υπόλοιπες χώρες της Ε.Ε. την ίδια περίοδο. Εντούτοις, ο δείκτης τιμών παραγωγού αυξήθηκε κατά πολύ μεγαλύτερο ποσοστό από ό,τι στις υπόλοιπες χώρες της Ε.Ε. Με άλλα λόγια, τα ελληνικά προϊόντα εμφάνισαν αυξημένο κόστος παραγωγής σε μεγαλύτερο ρυθμό από ό,τι αυξήθηκε το μισθολογικό τους κόστος. Αντίθετα, στις χώρες της Ε.Ε. η αύξηση των τιμών παραγωγού συμβάδισε με τις αυξήσεις του μισθολογικού κόστους. Το αποτέλεσμα είναι η σχετική μείωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας που αποτυπώνεται στη διαφορά εξαγωγών - εισαγωγών.

Αυτό μπορεί να εξηγηθεί από το γεγονός ότι οι υπόλοιπες χώρες της Ε.Ε. αύξησαν παράλληλα και την παραγωγικότητά τους μέσω αυξημένων επενδύσεων σε κεφαλαιουχικό εξοπλισμό και κυρίως επενδύσεων στον τομέα της έρευνας και ανάπτυξης. Αντίθετα, στην Ελλάδα χρηματοδοτήθηκαν παραγωγικές δραστηριότητες χαμηλής προστιθέμενης αξίας, εντάσεως εργασίας και όχι εντάσεως τεχνολογίας. Η τεχνολογία εισάγεται από το εξωτερικό (ακόμα και αυτή που παράγεται από Ελληνες) και το χάσμα ανταγωνιστικότητας βαθαίνει. Είμαστε η μόνη ανεπτυγμένη βιομηχανικά χώρα που δεν χρηματοδοτεί κατά προτεραιότητα την έρευνα και ανάπτυξη σε πανεπιστήμια, ερευνητικά κέντρα, αλλά και σε ιδιωτικές επιχειρήσεις. Το κόστος μεταφοράς, τηλεπικοινωνιών, πρώτων υλών κ.λπ., λόγω κακής υποδομής και μονοπωλιακών δομών σε κάθε επίπεδο, προσθέτει στο κόστος παραγωγής και αφαιρεί ανταγωνιστικότητα. Αρα, το πρόβλημα της Ελλάδος ούτε προέρχεται ούτε και θα λυθεί με τη μείωση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα. Το κέρδος στην ανταγωνιστικότητα με μια 20% μείωση μισθών θα είναι της τάξης του 2%.

Η οικονομική πολιτική πρέπει λοιπόν πρώτα να στοχεύσει στην αλλαγή της παραγωγικής διάρθρωσης της Ελλάδος. Αυτό συνεπάγεται ότι πολλές μικρές επιχειρήσεις θα αντιμετωπίσουν πρόβλημα σε αυτό το μεταβατικό στάδιο. Η αύξηση της ανταγωνιστικότητας είναι ο μοναδικός δρόμος για τη μείωση του πρωτογενούς ελλείμματος. Εκ των πραγμάτων θα ακολουθήσει και η μείωση του συνολικού ελλείμματος και του χρέους. Μια αναδιάρθρωση του χρέους θα βοηθήσει περισσότερο προς αυτήν την κατεύθυνση μονό και μόνο όταν προηγηθεί η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της Ελλάδας. Σε οποιονδήποτε άλλο χρόνο, το μόνο που θα προκαλέσει θα είναι αναστάτωση και μεγαλύτερη κρίση.

Αν το πρόβλημα της Ελλάδας ήταν ο τρόπος με τον οποίο θα γίνει μια αναδιάρθρωση, τότε αυτό θα είχε λυθεί ήδη από τον περασμένο Μάιο· όμως το ζήτημα της ανταγωνιστικότητας είναι πολύπλοκο και δυσεπίλυτο διότι θέλει και χρόνο αλλά πρωτίστως κοινωνική και πολιτική συναίνεση. Οσο περισσότερο η κοινωνία και το πολιτικό σύστημα αργούν να το αντιληφθούν τόσο πιο κοντά είμαστε στη χρεοκοπία.

* Λέκτορας Οικονομικής Ανάλυσης στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης
* * Επίκουρος καθηγητής Οικονομικής Ανάλυσης και Διεθνών Οικονομικών στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης

THE EURO: A GOLDEN TRAP FOR GREECE

The adoption of the euro as the common currency for the participating EU countries was hailed by politicians, academics and business people as a very important step-forward towards the ideal of European economic integration through the implementation of Robert A. Mundell’s Optimum Currency Area theory. The new currency was a greater success than many economists expected. Outside the EU it has become the second -after the dollar- reserve currency for many central banks and close to thirty nations worldwide chose to peg their currencies to the euro. The new currency helped to eliminate exchange rate risk and minimize transaction costs within the Eurozone, boosting intra-EU trade and efficient capital allocation.

The effects of the new currency in member states were not uniform though. In Greece, as a notable example, the introduction of the euro in 2002 led to significant price increases as the consumers had no experience and minimum information for the transition. Goods that used to cost 100 drachmas (equal to €0.29) now were retailing at €1. Thus, while the official rate was set at 340.75 drachmas per euro, the market conversion was done at 100 drachmas per euro. That was equivalent to an informal de facto appreciation of the drachma by 240%.  To different degrees this happened to other Eurozone economies as well. In Greece, this steep price increase was treated by consumers as what economists call a “temporary shock” or “transitory income effect”. Thus, it was perceived –wrongly- as a temporary decrease in their real income. According to the permanent income hypothesis of Milton Friedman, households and businesses react to such temporary shocks by trying to absorb this short-term income drop through debt. According to the theory, people do not like sharp temporary changes (both upwards and downwards) of their consumption and they try to compensate by spreading the effect of the temporary change to many periods ahead so that there is little effect on consumption spending behavior. That is exactly what happened to Greece. Households started to accumulate debt hoping to repay when economic conditions improved. The optimism from Greece’s participation in the Eurozone, the steady growth and other purely emotional factors such as Athens’s future hosting of the 2004 Olympic Games created a general feeling of optimism that things are going to get better. Moreover, these feelings were fueled further by an unprecedented credit growth in the early 2000’s. This credit growth was supported by the ease with which Greek financial institutions could access funds from the broad European unified capital market, thus magnifying their balance sheets through leveraging. Because of that, everyone was living an unfounded euphoria. Consumers did not decrease their consumption; they were now able to even consume more through an endless list of consumer loans – the ingenuity of the financial institutions at the time is legendary (vacation-loans, wedding-loans, etc). This recently proved to be catastrophic: Greece, like other peripheral economies within the Eurozone, faced a productivity gap as compared to the big core economies. For the monetary union as a whole to be successful, economic convergence was necessary in both the government finances (deficit, debt) and the private sector economic performance (productivity, innovation). The fake euphoria that followed the introduction of the euro with the “easy money” (easy but borrowed) created a wealth illusion that disoriented both the private sector and the government from focusing on growth and decreasing the productivity gap from Greece’s EU partners. Even worse, productivity differences and asymmetric GDP cycles from the leading EU economies were treated by borrowing more money.
In a currency area, like the EU, the tool of monetary policy is lost for member states. ECB’s monetary policy is designed to facilitate the major EU economies as they produce the bulk of Europe’s GDP. To the degree that small economies like Greece face any adverse GDP fluctuations that are asymmetric to the big economies for which monetary policy is designed, they can only be addressed by national governments through fiscal policy. Greece –like other small economies within the EU- tried to absorb such cycle asymmetries by running deficits and increasing debt.
Greece’s recent debt and mostly productivity problems in a large part have to do with what followed the introduction of the euro. The steep domestic price increases were equivalent to a large appreciation of the home currency as we have seen above and that produced two major problems: first, based on loose credit policies consumers did not decrease spending but absorbed the price hikes through borrowing -in effect from abroad- and second, the already low productivity was coupled by a huge de facto appreciation that made Greek goods expensive and decreased exports. The resulting current account deficits were further financed by more debt.
——————————–
About the Author:
Dr. Periklis Gogas is a faculty member at Democritus University of Thrace and an adjunct lecturer at the Greek Open University teaching Macroeconomics, Banking and Finance. He is also a Financial Consultant for Gerson Lehrman Group, Austin, Texas. He received his Ph.D.degree from the University of Calgary with supervisor Dr. Apostolos Serletis and worked for several years as the Financial Director of a multinational enterprise. His research interests include Macroeconomics, Financial Economics, International Economics and Complexity and Non-linear Dynamics.

Ξενοκρατία και Ξενομανία

Είναι πολύ αστείο που στις 4-6-2011 η εφημερίδα δημοσίευσε το παρακάτω άρθρο:

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_04/06/2011_393598


Τέσσερις εβδομάδες νωρίτερα τους είχα στείλει την δική μου ανάλυση των δεδομένων από τον ΟΟΣΑ που φαίνεται στο επόμενο άρθρο του blog μου και φυσικά δεν του έδωσαν καμία σημασία...

http://1ena.blogspot.com/2011/05/blog-post_16.html

Τελικά δημοσεύτηκε στην εφημερίδα Μακεδονία στις 15-5-2011.

http://www.makthes.gr/news/opinions/73595/

Ελλάδα και Μύθοι – ο Αίσωπος είναι ακόμη εδώ

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 15 ΜΑΪΟΥ 2011

Είναι η εποχή που οι μύθοι για τους Έλληνες καταρρίπτονται ένας-ένας. Οι μύθοι του Αισώπου έμειναν στην ιστορία καθώς είχαν διδακτικό χαρακτήρα. Χρησιμοποιούσε όμορφες ιστορίες με αλληγορικό νόημα προκειμένου να περάσει σημαντικές ιδέες και αρετές στους ακροατές του. Οι σύγχρονοι Έλληνες συνεχίζουν την παράδοση αυτή και δημιουργούν μύθους παντού. Με σημαντικές διαφορές όμως: ο Αίσωπος δεν είχε στόχο να περάσει τις ιστορίες του ως πραγματικότητα. Δεν ήθελε να παραπλανήσει τους ακροατές του και ξεκαθάριζε από την αρχή ότι υπήρχε αλληγορικό νόημα. Σήμερα, 2500 χρόνια μετά, στην ίδια χώρα, οι μύθοι παρουσιάζονται ως πραγματικότητα. Ο στόχος πλέον δεν είναι ούτε η παραβολή, ούτε η  ενημέρωση, ούτε κάποιο ηθικό δίδαγμα. Οι σημερινοί μύθοι έχουν σκοτεινούς και παραπλανητικούς στόχους. Ντύνονται με την επίφαση της αλήθειας και μάλιστα με επιστημονική ή στατιστική υπόσταση. Ένας από αυτούς ήταν ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων στην Ελλάδα που πολιτικοί κύκλοι και εντεταλμένοι φορείς τους ανέβαζαν μέχρι και στα 2.000.000. Έγινε λοιπόν πέρυσι η περίφημη προβεβλημένη απογραφή των δημοσίων υπαλλήλων. Μην παραξενεύεστε και μην αναρωτιέστε για ποιο λόγο δεν μάθαμε με την ίδια σοβαρότητα, επισημότητα και προβολή το αποτέλεσμά της. Ο λόγος είναι γιατί τελικά οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι μόνο 650.000. Από αυτούς 384.000 είναι οι πολιτικοί δημόσιοι υπάλληλοι, 55.000 οι συμβασιούχοι, 13.000 οι ιερείς, 20.000 οι αιρετοί από την τοπική αυτοδιοίκηση, βουλή, κλπ, και 180.000 οι στρατιωτικοί και αστυνομικοί. Τα νούμερα αυτά μας κατατάσσουν σε μεγάλη απόσταση από τις πρώτες θέσεις των χωρών του ΟΟΣΑ.

Μύθος δεύτερος: οι Έλληνες είναι τεμπέληδες, εργάζονται λίγο και πίνουν όλη μέρα φραπέ (τελευταία fredo) ενώ οι δυτικο- και βορειο- ευρωπαίοι δουλεύουν ασταμάτητα. Τα στοιχεία και πάλι από τον ΟΟΣΑ δείχνουν ακριβώς το αντίθετο. Στο Διάγραμμα 1 παρουσιάζονται οι πραγματικές ετήσιες ώρες εργασίας σε χώρες του ΟΟΣΑ από το 2000 έως το 2009. Έκπληξη προκαλεί το ότι οι «τεμπέληδες» Έλληνες βρίσκονται στην πρώτη θέση ωρών εργασίας σταθερά και με διαφορά από τους υπόλοιπους. Αυτοί που εργάζονται λιγότερο είναι οι Ολλανδοί και οι Γερμανοί. Στον Πίνακα 1 παρουσιάζονται τα ίδια δεδομένα για το σύνολο των χωρών του ΟΟΣΑ και παρατηρούμε ότι μόνο οι Νότιο-Κορεάτες εργάζονται αντίστοιχες ώρες με αυτές των Ελλήνων.

Είναι αξιοσημείωτο ότι οι μύθοι αυτοί είναι πολύ καλά εμποτισμένοι στην συνείδησή μας. Όλοι μας πιστεύουμε ότι «η μισή Ελλάδα δουλεύει στο δημόσιο» και ότι είμαστε «τεμπέληδες». Μάλιστα το έχουμε πιστέψει τόσο πολύ που κοροϊδεύουμε και τους Γερμανούς, Ολλανδούς, Σουηδούς λέγοντας ότι ξέρουν μόνο να δουλεύουν. Φυσικά όσοι μας έχουν περάσει αυτούς τους μύθους ως πραγματικότητα το έχουν κάνει με σκοπιμότητα για να πετύχουν στόχους που άρχισαν πλέον να ξεκαθαρίζουν: συρρίκνωση εισοδημάτων, αύξηση ωρών εργασίας, μείωση παροχών και συντάξεων και πολλά που ίσως ακόμη δεν τα έχουμε δει.

Κλείνοντας, ένας σχετικός με την επικαιρότητα μύθος του Αισώπου: Το άρρωστο ελάφι. Κάποιο άρρωστο ελάφι, βρήκε ένα ξέφωτο και ξάπλωσε. Τα άλλα ζώα το είδαν και πήγαν κοντά του τάχα για συμπαράσταση. Σε λίγο, άρχισαν να βόσκουν το χορτάρι που φύτρωνε γύρω-γύρω, ώσπου το εξαφάνισαν. Κάποτε το ελάφι συνήλθε, αλλά δεν είχε τίποτε να φάει και πέθανε για τα καλά.

 

ΧΩΡΑ	2000	2001	2002	2003	2004	2005	2006	2007	2008	2009
Αυστραλία	1772	1738	1733	1738	1732	1726	1719	1713	1718	1690
Αυστρία	1658	1657	1652	1658	1663	1652	1644	1630	1631	1621
Βέλγιο	1545	1577	1580	1575	1549	1565	1566	1560	1568	1550
Γαλλία	1591	1579	1537	1533	1561	1557	1536	1556	1560	1554
Γερμανία	1473	1458	1445	1439	1442	1434	1430	1431	1430	1390
Δανία	1581	1587	1579	1577	1579	1579	1586	1571	1570	1563
Ελβετία	1688	1650	1630	1643	1673	1667	1652	1643	1640	..
Ελλάδα	2121	2121	2109	2103	2082	2086	2148	2116	2116	2119
Εσθονία	1987	1978	1983	1985	1996	2010	2001	1999	1969	..
Ην. Βασίλειο	1712	1715	1696	1677	1672	1676	1671	1673	1652	1646
ΗΠΑ	1836	1814	1810	1800	1802	1800	1801	1798	1796	1768
Ιαπωνία	1821	1809	1798	1799	1787	1775	1784	1785	1772	1714
Ιρλανδία	1719	1713	1698	1671	1668	1654	1642	1631	1601	1549
Ισλανδία	1885	1847	1812	1807	1810	1794	1795	1807	1807	1716
Ισπανία	1731	1727	1721	1706	1690	1668	1656	1637	1647	1654
Ισραήλ	..	..	..	..	1952	1942	1930	1945	1943	..
Ιταλία	1861	1843	1831	1826	1826	1819	1815	1816	1807	1773
Καναδάς	1768	1762	1744	1734	1752	1738	1738	1736	1727	1699
Κορέα	2520	2506	2465	2434	2404	2364	2357	2316	2256	..
Λουξ/ργο	1662	1646	1635	1630	1586	1570	1580	1515	1555	1601
Μεξικό	1888	1864	1888	1857	1849	1909	1883	1871	1893	1857
Ν. Ζηλανδία	1830	1818	1817	1813	1827	1810	1787	1763	1746	1729
Νορβηγία	1455	1429	1414	1399	1417	1420	1414	1419	1423	1407
Ολλανδία	1374	1373	1348	1363	1362	1375	1389	1390	1389	1378
ΟΟΣΑ	1812	1796	1788	1778	1776	1776	1773	1769	1764	1739
Ουγγαρία	2057	2011	2019	1990	1994	1994	1990	1986	1986	1989
Πολωνία	1988	1974	1979	1984	1983	1994	1985	1976	1969	1966
Πορτογαλία	1765	1769	1767	1742	1763	1752	1757	1727	1745	1719
Ρωσία	1982	1980	1982	1994	1994	1990	1999	2000	1997	..
Σλοβακία	1815	1790	1733	1678	1733	1768	1755	1753	1769	1693
Σλοβενία	..	..	..	..	..	1698	1669	1655	1687	..
Σουηδία	1642	1618	1595	1582	1605	1605	1599	1615	1625	1610
Τουρκία	1937	1942	1943	1943	1918	..	..	..	..	..
Τσεχία	2092	2000	1980	1972	1986	2002	1997	1985	1992	1942
Φινλανδία	1751	1733	1726	1719	1723	1716	1709	1706	1704	1652

ΠΗΓΗ: ΟΟΣΑ