Παρασκευή 15 Οκτωβρίου 2010

Η Αποτυχία του Ιδιωτικού Τομέα στην Ελλάδα

Πολλά χρόνια τώρα, ακόμη και πριν την σοβαρή κρίση χρέους και την ύφεση που περνά σήμερα η χώρα μας, το δημόσιο και οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν αποτελέσει τον στόχο των μέσων μαζικής ενημέρωσης και της κριτικής όλων μας. Στο επίκεντρο αυτής της στόχευσης ήταν πάντα και είναι ακόμη περισσότερο σήμερα οι «υψηλές» αμοιβές των δημοσίων υπαλλήλων, η μονιμότητα και η παραγωγικότητα τους. Εδώ θα επιχειρήσω να ασκήσω κριτική στον ιδιωτικό τομέα κάνοντας τον «δικηγόρο του διαβόλου» στον δημόσιο τομέα. Βλέπουμε όλοι γύρω μας ότι οι νέοι άνθρωποι έχουν ως στόχο για την επαγγελματική τους αποκατάσταση το να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι. Αυτό δήλωσε και μετά την πρωτιά της στις πανελλαδικές εξετάσεις φέτος μια μαθήτρια προκαλώντας «έκπληξη» στους πάντες. Γιατί όμως μας προκαλεί αυτό έκπληξη; Γιατί συνηθίζουμε να χλευάζουμε την τάση που έχουν όλοι για να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι; Είναι πραγματικά παράξενο, ανεξήγητο, κατακριτέο ή μήπως είναι απόλυτα ορθολογικό; Η δήλωση της μαθήτριας που πρώτευσε είναι πολύ σημαντική και απόλυτα ορθολογική. Συνηθίζουμε να ξεχνάμε τα σοβαρά προβλήματα του ελληνικού ιδιωτικού τομέα: την αναξιοκρατία και τις οικογενειακές επιχειρήσεις, την αδυναμία εξέλιξης και καριέρας, τις ελάχιστες επιλογές, τις χαμηλότερες αμοιβές (το ένα τρίτο) και παροχές από όλη την Ευρώπη. Ένας νέος ξέρει από πριν ότι ως δημόσιος υπάλληλος θα έχει υψηλότερο μισθό, καλύτερη ασφάλιση και σιγουριά στην εργασία του. Επιπλέον, οι ποιο ικανοί, φιλομαθείς και με όρεξη για εξέλιξη θα μπορέσουν πολύ ποιο εύκολα να συνεχίσουν τις σπουδές τους σε επίπεδο μεταπτυχιακού και διδακτορικού χωρίς να διακινδυνεύουν τον βιοπορισμό τους χάνοντας την δουλειά τους. Μήπως είναι καιρός οι ελληνικές ιδιωτικές επιχειρήσεις να εξελιχθούν και να αλλάξουν την οικογενειοκοκρατική και αναχρονιστική τους νοοτροπία; Να προσλαμβάνουν στις κατάλληλες θέσεις τους κατάλληλους μορφωμένους νέους ανθρώπους και όχι τον γιο, την κόρη ή τον ανιψιό; Πώς είναι δυνατόν στις θέσεις κλειδιά των ελληνικών ιδιωτικών επιχειρήσεων να βρίσκονται πάντα συγγενείς και «γνωστοί»; Είναι αυτοί κατά τεκμήριο καλύτεροι από αυτό που έχει να προσφέρει η αγορά εργασίας; Στο 90% των περιπτώσεων, όχι δεν είναι! Με αποτέλεσμα οι ελληνικές ιδιωτικές επιχειρήσεις να εγκλωβίζονται σε ένα φαύλο κύκλο εσωστρέφειας και φόβου που οδηγεί στην χαμηλή παραγωγικότητα, αποδοτικότητα και ανταγωνιστικότητα έναντι άλλων ξένων επιχειρήσεων. Δεν είναι τραγικό το φαινόμενο που βλέπουμε καθημερινά εμείς οι πανεπιστημιακοί, ότι νέα παιδιά, έλληνες επιστήμονες που αποφοιτούν είτε από ελληνικά είτε από ξένα πανεπιστήμια δεν μπορούν να βρουν δουλειά στον ιδιωτικό τομέα στην Ελλάδα και ιδιαίτερα στο αντικείμενο της εξειδίκευσής τους αλλά βρίσκουν αμέσως δουλειά με τα ίδια προσόντα σε εταιρίες της Αγγλίας, της Γερμανίας και του Καναδά; Πώς είναι δυνατόν αυτά τα παιδιά, αυτοί οι νέοι επιστήμονες και άνθρωποι, με όρεξη και διάθεση για δουλειά και καριέρα να μην κάνουν για τις ελληνικές επιχειρήσεις αλλά να προσλαμβάνονται και μάλιστα με πολύ μεγαλύτερες αμοιβές και σε ποιο υπεύθυνες θέσεις από τις ξένες επιχειρήσεις;
Το πρόβλημα στην Ελλάδα δεν είναι ο δημόσιος τομέας! Δεν είναι οι μισθοί στο δημόσιο πολύ υψηλοί αλλά οι αντίστοιχοι στον ιδιωτικό τομέα πολύ χαμηλοί. Αυτό φαίνεται από τα δεδομένα: οι έλληνες ιδιωτικοί υπάλληλοι εργάζονται πολύ περισσότερο από κάθε άλλον στην Ευρώπη και πληρώνονται χαμηλότερα από όλους. Όλοι μας ξέρουμε ότι ακόμα και σε πολύ μεγάλες και γνωστές επιχειρήσεις δεν πληρώνονται υπερωρίες, δεν δίνονται οι άδειες που προβλέπονται από τον νόμο, ακόμη, σε πολλές περιπτώσεις οι εργαζόμενοι πληρώνονται πολύ λιγότερο από ότι προβλέπει η σύμβασή τους.
Το πρόβλημα στην οικονομία μας είναι ο ιδιωτικός τομέας: αν αυτός λειτουργούσε αποτελεσματικά, αν ήταν παραγωγικός και ανταγωνιστικός, οι νέοι δεν θα είχαν ως στόχο τους την ασφάλεια του δημοσίου. Αναρωτηθήκαμε ποτέ γιατί στον Καναδά, στην Σουηδία, στην Γερμανία οι νέοι δεν σκέπτονται έτσι; Δεν υπάρχει λόγος για έναν μορφωμένο άνθρωπο εκεί να δουλέψει στο δημόσιο όταν οι αμοιβές στον ιδιωτικό είναι πολύ καλύτερες, υπάρχουν προοπτικές καριέρας και επαγγελματικής εξέλιξης και δυνατότητες επιλογής.

2 σχόλια:

  1. Μπράβο κε Γκόγκα, επιτέλους το είπατε φωναχτά και ελπίζω να διαθοδεί. Συγχαρητήρια, δεν θα μείνει χωρίς citations!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η ελληνική παθογένεια είναι μεγάλη και πολύπλευρη. Πέρα από όσα ορθά επεσήμανες και που πράγματι για πρώτη φορά τονίζονται με το όνομά τους, ένα άλλο σημαντικό και γνωστό είναι ότι το ελληνικό κεφάλαιο δεν υπήρξε ποτέ βιομηχανικό, αλλά επιδίδεται με ζήλο στον εμπορικό- εισαγωγικό τομέα. Γι' αυτό και δεν υπάρχουν αρκετές και διάφορες θέσεις εργασίας και ζήτηση για να αμοίβονται και σωστά. Εκείνο όμως όπου θέλω να σταθώ είναι η διαπίστωση της ελλειψης συνεργασίας μεταξύ των "ταπεινών", ή με άλλα λόγια η έλλειψη συεταιριστικών επιχειρήσεων. Από την εποχή των Αμπελακίων έχουμε να δούμε συνεταιρισμό με πρωτοβουλία των "ταπεινών" (το Αγνό πχ. νομίζω ότι ήταν συνεταιρσμός που επιβλήθηκε από "επάνω"). Και επιτέλους άκουσα στην τηλεόραση ότι μερικοί ταπεινοί αγρότες στη Δράμα έκαναν επιχείρηση κάθετης εκμετάλλευσης του βαμβακιού που παράγουν. Μακάρι να επιτύχουν και να παρασύρουν και άλλους αγρότες προς αυτή την κατεύθυνση. Κάτι που σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες έχει γίνει πριν από πολλές δεκαετίες, πχ στη Δανία από τους κτηνοτρόφους με τα γαλακτοκομικά τους προϊόντα που μας έχουν κατακλύσει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή